Baklava Karteli (7)

Bölüm 7: İçinden şarkılar söyleyerek Kadıköy’e geldi. Eve gitmek için Fikirtepe otobüsüne bindi. En arkaya gidip oturdu, sırt çantasını yan koltuğa koyup kırmızı kutuyu çıkardı. Tozlu eski ayakkabısını aldı, Air Force’unu kutuya güzelce yerleştirdi. Otobüste birileri görmesin diye de acele ediyordu. Tanıdık birileri görüp, ailesine gammazlayabilirdi ama tedbirini almıştı. Elini sırt çantasının üstünde okşar gibi birkaç kez hareket ettirip artık “benimsin” dedi. Kendini çok iyi hissediyordu, yüzündeki sırıtmayı bir türlü engeleyemiyordu. Ee iki harika mutluluk yaşamıştı Air Force ve Ece…

Erken bir saatte eve geldiği için annesi:

– “Bugün okul yok mu Can efendi, erkencisin hayırdır?” dedi.”

– “Anacığım son iki ders boştu. İyi de oldu! Sınavlarım başladı, onlara çalışacağım” derken yalan söylediği için boğazının düğümlendiğini hissetti. Annesi fark etmesin diye çabucak odasına geçti. Sırt çantasını da soracak diye ödü patlamıştı ama sormadı annesi. Asıl ağabeyi görünce bir arıza çıkarabilirdi. Çantayı hemen yatağının altına sokuşturdu, kitaplarını çıkardı. Gerçekten sınavlarına çalışacaktı. Annesine en azından bunu doğru söylediği için teselli bulmaya çalışıyordu. Çalışmaya başladı. Yine bir sürü düşünce kafasının içinde dolanıyordu. Ece, baklava baronu, Air Force… Bunlardan kurtulmalıydı. Yatağın üzerine sırtı üstü uzanıp, tavandaki düzensiz fırça izlerine gözlerini dikti. Hesap yapması gerekiyordu. Üniversite için iki senesi vardı. Çok iyi çalışıp, iyi bir okul kazanmalıydı. Babası bir tek bu konuda onu takdir ederdi ama belli etmemek için…

-“Göreceğiz Can efendi, göreceğiz” derken ona güvenmediğini düşünmesine neden olurdu. Yıllar sonra babasının bu tavrının onu daha çok çalışmaya teşvik etmek için yaptığını anlayacaktı ama yaşadıkları dönemde bu durum onu çok öfkelendiriyor fakat ne yazık ki bir çare bulamıyordu. Biraz daha ders çalışıp ertesi gün olan sınava hazırlandı. Yattığında hala ayakkabılarını ve Ece’yi düşünüyordu. Sabah erkenden okula gitti. İki sınavı da iyi geçmiş, neşeyle okuldan çıkıp merkeze gitmişti. Yeni işler almalıydı. Merkezde Ajan yerfıstığının odasına girdiğinde; biraz kambur gibi duran, yüzü kara, gözleri çukurlarında kaybolmuş, bıyıklı, tıknaz bir adamla konuşuyordu Yerfıstığı. Onu görünce sustular. Adam başıyla Yerfıstığını selamlayarak dışarı çıktı. Can, ödemeleri masanın üstüne bıraktı. Çekmecesine bakmadan attı Yerfıstığı, gözlerini kısıp Can’ın yüzüne endişe veren bir ifadeyle bakarak.

-“Yarın için iki teslimat yazıyorum sana, sonra bir hafta gelme” dediğinde, Can korkuyla masaya doğru eğilerek;

-“Neden yanlış bir şey mi yaptım?” diye sordu

-“Hayır! Sadece bir tedbir! Sen ya da başka teslimatçılarımızın izlendiğine dair bilgi aldık. Senin endişelenmene gerek yok” dedi Ajan Yerfıstığı.

Bu cevapla rahatlaması gerekirken daha da korktuğunu fark etti ben de izleniyor olabilirmişim diye düşünürken. Ajan, kapıyı gösteren düz bir el işareti yaptı. Hareketindeki ciddiyet bir şeyler döndüğünü ortaya koyuyordu. O da tedbirli olmalıydı. Hemen depoya gitti.

Boksör eskisi kırık burunlu depocu:

-“Oooo bağımlımız da gelmiş” derken aşağılayıcı kahkahasını yine patlattı . Havadaki kokuları ona aldırmadan içine çekti Can. Çok güzellerdi. Tatlarını çok merak ediyordu, özellikle şöbiyet için deli oluyordu. Paketlerini aldı, sırt çantasına koydu. Artık bir çantası vardı. Dışarı çıkarken seyahat çantası kılıklı güvenlik görevlisinin merdivene kadar gözlerini üzerinden ayırmadığını biliyordu ama ‘çaylak kuşu’ dememesi, biraz daha Baklava Karteli’nde tanınıyor olmasını yansıtıyor diye düşündü. Haklıydı! Ona alışıyorlardı, bir elemanı oluyordu artık Kartel’in. Böyle düşünürken bir kez daha korktu. ‘’Giren bir daha çıkamaz’’

Dışarı çıktığında temiz hava ona iyi gelmişti. Durağa kadar yürüdü. Birkaç kez dönüp arkasına baktı, takip ediliyor muyum diye şüphe ediyordu. Yanından her geçen insanın peşinde olduğu endişesi, beynini adeta kemiriyordu. Metrobüse bindi, kölelere söyleyecek bir sözü yoktu. Çünkü kendisinin de köleleştiğini düşünüyordu. Hem potansiyel bir bağımlıydı belki de. Camdan dışarıya bakarken aslında içerideki insanları, yüzlerinde ki ifadeleri anlamaya çalışarak içindeki endişeyi gidermeye çalışıyordu. Korkuyordu! Korktuğu aslında annesine mahcup olmaktı.

“Yazıklar olsun verdiğim emeklere” demesinden korkuyordu. Bu yüzden çok dikkatli olmalıydı.

Dişlerindeki sızıyı fark etti. Çok gergin hissediyordu. Bu yüzden dişlerini sıkmıştı korkuya kapıldığı için Kartele girdiği için her şey için suçladı kendini çare olmadığını bile bile. Ekrandaki duraklar listesine baktı, iki durağı kalmıştı. Rasimpaşa’daydı bugün ki teslimatlar. Rasimpaşa, son zamanlarda kafelerin birbiri ardına açıldığı, kitap okuyan, idealist olduğunu iddia eden, izmlerle derdi olan narsistlerin, komplekslilerin, birçok insanın takıldığı kalabalık bir ortamdı. Saatlerce bu mekanlarda oturup, dünyayı kurtardıklarını düşünen bencil insanlarla doluydu. Amaçsız gelirdi tavırları… Bir film için günlerce konuşan, bir aktristin rol yeteneğini eleştiren ve daha bir sürü dünyanın işine yaramayacak eylemler içinde olan bu insanları anlayamadığını biliyordu. Zamanla dünyayı anlayamadığına da kabul edecekti. Çeşme durağından yukarı yürüdü. Dört teker arabalarıyla eskiciler cirit atıyordu ortalıkta. Çünkü burası eski kitap, eski eşya, eski olan her şeyin alınıp satıldığı bir ortamdı. Bir tek eski kafalar, düşünceler burada para etmiyordu. Onlar eski kafalıydı. İşte bu fark, bir dengesizlikti ama umursamazdı bu insanlar. Önemli özelliklerinden biri de buydu zaten; umursamazlık! Oysa mahalledeki ayakkabı tamircisi, eski kafalı Hakkı Amca’yı dinlerdi. Hakkı Amca hep insana saygıdan, dostluğun değerinden, bir fincan kahvenin hatırından söz ederdi. Çok tatlı konuşurdu Hakkı Amca, bayılırdı onu dinlemeye; “En değerli olan, insandır” derdi. Hakkı Amca haklıydı. Adının Hakkı olmasının, haklı konuşmasında ya da konuştuklarını haklı bulmamızda etkisi var mı diye anlamaya çalıştı ama çıkamadı işin içinden. Boş verdi ve hep dinledi. En sevdiği konuşması ‘’Anne’’ konusuydu. “Anneler olmasa bizler bir hiçiz, doğruyu yanlışı asla öğrenemeyiz. Annelerinizi üzmeyin, onlar çok kıymetli” derken, annesini bir daha bir daha severdi. Bazen oradan koşarak eve döner, hemen annesine sarılırdı “Anacığım özledim seni” diye.

-“Allah Allah ne oluyor Can efendi?” derken, duygusal çukurlara düşmesini önleyecek bir sükunet gösterirdi her zaman. Aklı, kalbi, her şeyi olgunlaştığında; annesinin onun olgunlaşması, güçlü olması için zayıflıklara düşmesine yani bir nevi bağımlı olmasına engel olmak için, bu duyarsızmış gibi tavır takınmasını anlayacaktı. Annesine de,  Hakkı Amca’ya da hak vererek, kafeleri geçip ilkokulun olduğu sokağa girdi. Arkasına bakmak alışkanlık olduğundan sürekli kontrol halindeydi. Köşedeki adamın aniden geri döndüğünü görünce kendine de hak verdi ve okulun duvarının dibinden hızlıca sokağın sonuna koştu. Bir kafeydi teslimat adresi. Girdi, bıyıkları ağzını tamamen kapatan soluk benizli karamsar adamın yanına gitti. Teslimat sahibi oydu. Teslimatını yapıp, acele çıktı. Vakit kaybedemezdi, adam peşindeydi. Biliyordu artık takip edildiğini.

Muammer GECE

[email protected]

Her Hakkı Saklıdır ©

Bu sitede yer alan tüm yazılar telif hakkıyla korunmaktadır.

Yazarın yukarıdaki yazısı dahil www.theanatoliapost.com web sitesinde çıkan tüm yazıları, hikaye ve öyküleri, Fikir ve Sanat Eserleri Kanunu’na tabidir ve içeriğine ilişkin her türlü ses, görüntü, yazı içeren bilgi-belge, marka ve her türlü fikri ve sınai haklar ile tüm telif hakları ve diğer fikri ve sınai mülkiyet hakları yazara aittir.

Yazarın www.theanatoliapost.com web sitesinde ve yine sitenin diğer tüm sosyal mecralarında (Facebook, Twitter, İnstagram vb.) yer alan yazılarının çoğaltılması, başka bir lisana çevrilmesi, saklanması veya işleme tutulması da dahil, yazarın önceden yazılı iznine tabidir. Bu sebeple işbu sitede yazara ait olan tüm hikayeler, öyküler ve her konudaki makaleler, yazarın yazılı izni olmadan hiçbir şekilde, çoğaltılamaz, yayınlanamaz, kopyalanamaz, sunulamaz ve aktarılamaz. Sitenin bütünü veya bir kısmı diğer bir Web sitesinde izinsiz olarak kullanılamaz.