Tost makinesi

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

Pazartesi sendromunun üstüme yapıştığı bir pazar sabahı, gözlerimi isteksizce açıyordum yatağımda. Vakit kaybetmeden önceki gün annemin verdiği görevi yapmak üzere, kömürlüğe gitmem gerekiyordu.

Belki de 30 sene üzerine, yan blokta bulunan kömürlüğümüzün kapısını, kilidini kırarak açmıştım. Rahmetli babamdı sanırım en son o kilidi kapıya vuran. İçindeki ampul hala iş görüyordu, ancak içerisi alabildiğine örümcek ağları kaplıydı. Bir çalı süpürgesi yardımıyla çoğundan kurtulduktan sonra, içerisine girmiştim. İçerisi zannettiğim kadar ağır kokmadığı için, elimi, kapadığım burun deliklerimden çektim. Aynı çalı süpürgesi ile üst üste istif edilmiş eşyalarının üstündeki yılların tozunu nazikçe süpürdüm. Eşyaların yüzleri ortaya çıktığında, aslında geçmişe doğru yol aldığım bir kitabın harflerini görmeye başlamıştım. Meğer ne çok anı varmış unuttuğum? Oyuncak kutum, annemin ceviz dikiş kutusu (Babam onu kendi elleriyle yapmıştı), kitaplarım, hatta defterlerim, bazı kırtasiye malzemelerim, radyo, el matkabı gibi ufak tefek malzemeler. Geçmişimin harflerini okuyordum her birinde, babamın parmak izlerini taşıyan birçok nesne ile beraber. Geçmişimin günlüğünü okurken, bir nesne gördüm, bir harften çok daha ötesiydi, daha görür görmez, bedenimdeki bütün tüyleri ayağa kaldırmıştı ve ben bu makaleyi yazacağımı ilk bakışımda hissetmiştim.

O nesne, benim ailemin en ortak değerlerinden olan, emektar tost makinemizdi. Oldukça ağır, döküm tavalı, metal spiralle kabloları yanmasın diye korumaya alınmış, Pazar sabahı kahvaltımızın vazgeçilmezi. Öyle ki, pazar günlerini bana iple çektiren… Altı kişiydik biz, babam, annem, iki ablam, bir kız kardeşim ve ben… Ekmeği sabahları almaya sevinç içinde gider, sırf ahali uyansın diye zile kasten üst üste basar, severek de babamdan zılgıtı yerdim. Banyoda babam, tuvalette ben, evin kızları kapıların önünde “Hadi ya, biz de sıradayız” demeleri, bugün gibi kulaklarımda. Evin koridorunda aynanın karşısında babam saçlarını tarardı masaya oturmadan az evvel, büyük ablam Feriha; “Annem seni her halinle beğeniyor babacım, merak etme” sonra ortancamız Esra girerdi söze; “Babam da annemi beğeniyordur, bunu da eklesene” derdi. Kız kardeşim Eda, gözlerini ovuşturur, çay önüne koyulup, annemin “Yanacaksın kız, aç hadi gözlerini” diye feryadını duyana kadar, tavuk gibi uyuklamasına hepimiz gülerdik. Tost makinesinin giderek ısınan gövdesi, büyük bir gemi gibi heybetle çatırtılı sesler çıkarırdı. Yüzümü yalayan sıcağı mis gibi ekmek kokardı, ilk dilimler Eda ve bana, sonra ablalarıma, en son babam ve anneme düşerdi. Evin içini saran, sıcak ekmeğin ve yağın kokusuydu, ancak lezzetini veren o tost makinesiydi diye düşünürdüm hep. İçinde bilim adamlarının koyduğu lazerli bir şeyler vardı ve içinden çıkan her dilim bundan lezzetli olmalıydı diye hayal ederdim.

Belki de babamın uzaylı dostları, pazar sabahı tostlarının lezzetli olması ve bizim mutlu olmamız için, ailemize özel böyle bir iyilik yapmışlardı. Bunu da babamın uzay gemilerinin bir parçasını tamir ettikleri için yaptıklarını tahmin ederdim çocuk aklımca. O kahvaltı masasında, annemi babamın nasıl tavladığını hep anlattırırdık, onlar anlatmaktan, biz dinlemekten hiç sıkılmaz, her seferinde kahkahalar atardık. Peynirin, zeytinin, çayın, tostların tatları hiç değişmezdi, alabildiğine leziz, alabildiğine iştah açıcı. Sonra ne mi oldu? Bir pazar sabahı, bize söylenmiş bir yalanı, tekrar ederken aklım, pazartesi sendromunu, pazar günümüze taşıyan, belki de hayati değerlerimizin üstünü kaplayan kalın bir tozun farkına varmıştım. Sahi, neydi kuzum iple çektiğimiz değerli günümüzü, sendrom tozuna bulayan? Kaybedilmiş veya çalınmış değerlerimiz mi? Dahası aynı tadı alamayışımız, lezzetlerin değişimi miydi, yoksa ağzımızın tadının değişmesi gerçeği miydi? Çaresi yok, ya biran evvel tost makinesi almalıydık, ya da derhal birbirimizi sevmeliydik tekrar. Yoksa ne lezzeti olacak kahvaltıların, ne de aile olacağız bir daha…

Mustafa Sefa GÜVENİR

[email protected]