Zulüm (III)

Bu hafta konumuza kaldığımız yerden devam edelim, elimizle, dilimizle, belimizle zulüm etmekle edepten nasıl uzaklaştığımızın örneklerine bakalım.

Muhatâbımızın hakkını çiğnediğimiz zaman zulüm işlemekteyiz. Her münâsebet bir kontrattır. Karı-koca, ebeveyn-çocuklar, kardeşler, arkadaşlar, öğretmen-öğrenci, âmir-memur, işveren-çalışan, hizmet veren-müşteri ve üretici-tüketici arasında iki tarafında gözetmesi gereken, her iki tarafın da haklarını içeren ve insanın mahlûkâta (hayvânât, nebâtât ve cemâdât) zulmetmemesini sağlayan bir sözleşme.

Aile içinde fiziksel şiddet, kırıcı sözler, âile fertlerini emânet bilmeyip sâhiplenmek; anne-babaya isyân; arkadaşlar arasında dedikodu, iftirâ, laf taşıma, tecessüs türü kötü ahlak örnekleri; öğrenciye takma, kopya çekme; liyâkatsizlik, dalkavukluk, keyfî emirler, emre itâatsizlik, rüşvet, zimmete geçirmek; yapılan işin ücretini ödememe veyâ geç ödeme, işten kaytarma; düşük seviyeli hizmet, hizmet vereni azarlama; sahtecilik, haksız rekâbet, stokçuluk, karaborsacılık, fâhiş fiyat arttırımı, eksik tartma, hırsızlık; hayvanlara eziyet, ağaçları kesme, doğayı katletme gibi.

Kişinin nefsiyle, rûhuyla ve de âlemlerin Rabbi Allah (CC) ile olan münâsebetinde de korunması gereken haklar mevcuttur.

Kendini başıboş bırakmak nefse ve rûha zulümdür. İsteklerini tefrît derecesinde az karşılamak da yine nefse zulümdür. Şirk koşmamak ve Allahü Teâlâ (CC)’nın emir ve yasakları çerçevesinde tevhîd üzere yaşamak kuldan beklenendir. Böyle bir kula azâb etmemek de Allah (CC)’ın kendi vaadidir.

“Beni hiçbir yer ihâta edemez (içine alamaz). Ben ancak mümin kulumun kalbine sığarım” hadîsi kalbin yüceliğine işâret eder. Allahü Teâlâ (CC) mekândan münezzehtir, ama bu hadîsin mânâsından kalbin Beytullah hükmünde olduğu anlaşılır. Kalp kırmanın Kâbe’yi yerle bir etmek gibi olduğunu söyleyebiliriz. Yûnus Emre (KS) de bu konuda şöyle buyurmuştur:

Ararsan Allah’ı kalbinde ara

Kudüs’te Mekke’de Hac’da değildir

Eğer bir müminin kalbin yıkarsan

Hakka eylediğin secde değildir

Herhangi bir kişinin kalbini kırmayı zulüm kapsamında düşünmek gerekir. Efendimiz (SAV)’e tâbi olarak sırât-ı müstakîmde seyir edeceksek, bu mesaj kulağımıza küpe, parmağımıza bağladığımız ip olmalıdır.

 “Mazlûmun duâsından sakınınız. Zîrâ onun duâsıyla Allahü Teâlâ arasında hiçbir perde yoktur” hadîsinden mazlûmun Allah(cc)’a yakın olduğu, bu yüzden de duâsının kabûl edileceği belirtilir. Bu duâ, bedduâ bile olsa böyledir. Bu yüzden de zulüm, zulüm işleyen aleyhine çok ciddi sonuçlara sebebiyet verir.

Adaletin son yönü ise zulme boyun eğmemek, zulme râzı olmamaktır.

“İçinizden kim kötülük görürse onu eliyle; eğer buna gücü yetmiyorsa diliyle, buna da gücü yetmezse, kalbiyle değiştirsin (düzeltsin). Bu da îmânın en zayıf derecesidir” hadîsi gereğince îmânın en zayıf derecesi olarak görülen kalben buğz etmeyi dahî yapmamaktayız.

Kerbelâ’da Kûfe’lilerin Hz. Hüseyin(ra)’e mektup yazıp kendisini dâvet ettiklerini, ama sonra sözlerini tutmadıklarını, aldattıklarını, Şam’ın ordularından korkup bizzat Hz. Hüseyin(ra)’in karşısında savaştıklarını ve Cennet ile müjdelenen on sahâbeden, Aşere-i Mübeşşere’den Sâd bin Ebû Vakkas (RA)’ın oğlu Ömer’in vaadedilen Rey şehri vâliliğinin gözünü bürüdüğü hırs ile Hz. Hüseyin (RA) ve safında bulunan 70 âşıkı şehit eden leşker sürüsüne kumandanlık ettiğini unutmayalım. Bu zâlimlerin niye böyle hâince ve şerefsizce bir duruma düştüklerini ibretle tefekkür edelim ve kalbimize dürüstçe soralım:

Canımızdan olacağımızı bile bile Hz. Hüseyin (RA) ve yanında bulunanların safında yer alır mıydık?

Bizde Efendimiz(sav)’in göz bebeği Hz. Hüseyin (RA) için, cânân için, canımızdan geçebilecek yürek var mıdır?

Biz de Kûfe’liler gibi Şam’ın ordularından korkup vermiş olduğumuz sözden cayar mıydık?

İşte zulme boyun eğmemek hakîkatte böyle birşey.

Devletin aslî görevi adâleti tesis etmektir. Lâkin, “adâlet mülkün temelidir”, yâni devletin esâsıdır düsturunun gerçekleşebilmesi, halkın da ferdî ve ictimâî ölçekte birbirlerine âdil olmalarını gerektirir.

“Yarattıklarımız arasında hakka götüren ve hakk ile âdil davranan bir topluluk da vardır” âyeti, toplumda adâletin tesis edilebilmesinin mümkün olabileceğine işâret etmektedir.

Hem fert hem de ümmet olarak adâlet ile doğrulmayı, edeplenmeyi Allahü Teâlâ(cc)’dan niyâz ederiz.

Sağlıcakla kalın.

Mustafa TINMAZ