Hissemize ne düşerse

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

6 Şubat’tan beri millet olarak kavruluyoruz!
Ölüm karşısında bizim halkımız arasında bir tabir vardır, ” ateş düştüğü yeri yakar” denir.  Tanıdığımız biri vefat etmişse üzülürüz. Biz millet olarak zaten ölüme üzülürüz. Taşlaşan ve sadece dünyalık yaşayanlar hariç.
Tanımadığımız biri vefat ederse de ya “Allah rahmet eylesin” der, ya da “ölüm Allah’ın emri” deriz. Kabulleniriz. Bazen de tepki bile vermeyiz. Doğuma inancımız olduğu gibi, ölüme de inanır, öteki dünyada yeniden haşrolacağımıza iman ederiz.
Dünyadan göçene düşmanlığı olanlar, bazen de insanlığa yakışmamasına rağmen hasmının ölümüne sevinirler. Bazı durumlarda “öldü de, dünya kötüden kurtuldu” ya da ” öldü, dünyanın azabından kurtuldu” da diyebiliriz.
Herkes ölüme farklı tepki verir karakteri nispetinde.
Bu gün tam on gün oldu deprem felaketi başlayalı. Fakat bu deprem öyle böyle değildi. Tam on ili birden yıktı. Hepimizi de devirdi. Sarstı.
Üzdü.
Mahvetti!
Gözyaşına boğdu…
Vicdan ve merhamet sahibi olanlar gücü yettiği kadar koşturup durdu sağa sola. Kimin elinden ne geliyorsa o yönde yardımcı olmak için canını dişine taktı halkımız.
Mahşerin provası gibiydi duyup gördüğümüz her şey.
Tüm ülkenin kalbi orada attı. Bazı dünya ülkelerinin arama kurtarma ekipleri yetişti imdada.
Yurdum insanı cömertti yine. Yardım yağdırdı afet bölgesine. Eli hamur tutan analarımızdan tutun da, eli çamur tutan ustalara kadar herkes birlik oluverdi.
İnsanlar yürek yangınından dolayı, yemeden içmeden, uykudan kesildi.
İyiler ve iyilik durmadı! Verilen çaba taktire şayandı. Tabi kötüler de sahnedeydi her zaman olduğu gibi.

Kahrolsun kötüler.
Kimi sosyal medyada alay etti, kimi rantın peşinden gitti. Kimi siyaset yaptı, kimi olanları izlemekle yetindi. Kimi bu anı fırsata çevirdi.
Herkes kendi bakış açısının cüssesi kadar, içinde bulunduğumuz günlere kendince hükmetti. Boş konuşan, bilimsel konuşan, din adına konuşanlar oldu. Tüm basın deprem bölgesine kilitlendi. Hepimizin zaten çok iyi olmayan psikolojisi iyice beter yere serildi.
Yılmadı kimse. Tüm inançlar, ırklar kardeş oldu birleşti. Herkes doğru yanlış bir sürü fikir beyan etti. Enkazdan çıkanlar verilen yemeği “ekmeğimiz var, tokuz ” diye almadı, aç gözlüler tırları yağmaladı.
Çoğu depremzede, kameralara el sallayarak kurtuluşuna gülümsedi. Bir bebek diri diri gömüldüğü topraktan çıkınca “Allah” diye zikir çekti, anlayanlar için bu anlamlı bir nimetti! Depremde ölenler de aslında şehitti!
En çok ise, köpekler dikkat çekti. Hayvan dediğimiz, kimine de “hayvan” deyip iltifat ettiğimiz…
Öyle köpekler vardı ki, enkaz altında sahibine ağzındaki ekmeği vermek için debelendi! Bazısı yaşayan tek bir can bulmak için yıkıntıyı koklarken, enkaz altında can verdi.

Eh be dünya! Sen ne garip bir hansın böyle?
Benim aklım sırrım ermedi!
Yazacak çok şeyim var, diyecek hiç bir sözüm kalmadı…
ALLAHIN SESSİZ KULLARINDAN ÖRNEK ALIN EY İNSANLAR!
BİZ BİR BÜTÜNÜZ, YIKILMAYACAĞIZ, HER ŞEYE RAĞMEN BİRİZ. TEKİZ. KARDEŞİZ.
BİZ TÜRKİYE’YİZ.

Ve kimse unutmasın, Allah demiş ki;
Kim zerre miktar hayır yapmışsa onu görür, (Zilzal süresi 7. Ayet)
Kim zerre miktar şer yapmışsa onu görür.
(Zilzal süresi 8. Ayet)

Her kim onca cana bilerek kastettiyse, Allah zaten yanlarına koymayacak.
Sustum. Bitti.
Son sözü yine Allah söyler! Ne yapayım kalemim sivri?

Müzeyyen Eser/16. Şubat 2023 / İstanbul