Var mı itirazı olan?

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

Ve fakat özenti ve yapay hayatlar özendirildi. Kime sorsan elit… Kime sorsan kültür abidesi, kime sorsan kaliteli kişilik, kime baksan lüks hayatını, en bilge haliyle yaşıyor.  Eski deyip burunladığımız, tertemiz yaşayan insanlara hasret kaldık biz.

Elleri hamura bulaşmış, sabun kokan, kınalı saçının perçemi yaşmağından alnına düşen sabırlı kadınlar nerde? Eşini baş üstünde taşıyan, karısını hazine sayan, kadınının hatırı için savaşları bitiren erkeklere ne oldu?

Orta yaşa yaklaşmış bir sürü insan evlenmekten korkuyor.  Niçin kadınlar ekonomik özgürlük derdine düşmüş? Neden zaman, para ve hayat kimseye yetmez oldu? Hırs mı, başarı mı daha önde? Samimiyet ile laubalilik neden birbirine karışmış durumda…Nerde o eski dostluk anlayışı? Ya yarın ölürsek, kim bizi iyi bilirdik diye uğurlayacak bu yalan dünyadan! Statüler, diller, ırkımız yahut dünyada sahip olduklarımız, bizimle öteki dünyaya gelebilecek mi?

Tevazu mu geçer akçe, yoksa küstahlık mı eftal!

Neden artık kimse hatalı ya da kusurlu olmayı denemiyor? Mükemmel olmak zorunda mıyız? Niye kimse kul hakkı yemekten korkmuyor?

Pizzayı lüks mekanlarda yediğimizi göstermek mecbur mu, acı soğan kuru ekmek neyimize yetmiyor. “O rahat hayat yaşıyorsa, ben neden yaşamıyormuşum” deyip, illaki birileriyle şartlarımızı yarıştırmak ve kıyas etmek zorunda mıyız?

Huzurumuzu, mutluluğumuzu ve sevgimizi akıllı telefonlarımızda resmederken mi aşkı kaybettik biz! Her yeni doğan “z kuşağı” olmak durumunda mı, yoksa biz mi şımarttık o beğenmediğimiz nesli? Ne olur bizim çocuğumuz marka kullanmasa, kıyamet mi kopar fakir ailenin evladı olarak doğsa? Bilimi çok öğrenmemiş fakat, ilim irfan sahibi olmuş o ak sakallı ermiş dedeleri ve neneleri Tik Tok’a mı kaptırdık? Hayat sadece paradan, gösterişten şatafattan mı ibaret? Bunları kazanırken ruh sağlığımızı kaybettiğimizi ne zaman fark edeceğiz biz?

Hayat üniversitesi denip basite alınan, bir ömürlük tecrübe neden hiçe sayılıyor?  

Özür dilemenin, selam vermenin, teşekkür etmenin, selam vermenin, insanlara gülümsemenin erdem olduğunu neden unuttuk?  Yardım etmeyi seven biri neden enayi sayılıyor. Nerde bizim imecemiz?

Nerde o toprakta didinen köylümüz! Nerde masal anlatan o tonton yaşlılarımız? Neden herkes muhteşem yaşıyor. Gülücük saçan sahte selfie resimleri yerine siyah beyaz resimlerdeki hüznü resmeden fotoğrafçılar şimdi neredeler?

Neden gülüşler yalan, bakışlar boş, göz yaşları sahte…

Herkes çok laf üretirken, neden çoğumuz üretkenliğini yitirdi. Birilerimiz diğerine benzemekten niye korkuyor, nedir bu farklı ve marjinal olma gayretimiz?  Gençler neden çok isyankar? Gerçekten taktir edip, beğendiğimiz bir rol modelimiz var mı? Herkes zengin, herkes bilge, herkes eğitimli, herkes unvan sahibi, herkes çok şey biliyorsa, nerde bu özü değişmemiş saf ve doğal insanlarımız? Neden herkes bakımlı, güzel, ya da yakışıklı!

Nerde bir harf öğretenin kölesi olan hadli insanlar!

Sonra da dendi ki doğal olun. Bla bla bla…Sanırım bir ben değilim bu çağa ait hissedemeyen. Bir dilim ekmeğe yoğurt sürüp yemeyi, burnumu koluma silmeyi, taşa toprağa oturmayı özledim. Emeğe saygıyı özledim. İnsana kıymeti özledim. Ben çocukluğumu özledim. Kendimizi kaybettik ve o öz güzelliğimizi unuttuk. Yapmayın lütfen. Anam sarımsak babam soğan. Var mı itirazı olan!

Müzeyyen Eser.