Ya insanlığımı sev, ya terk et

Hayatım hep gözlemle geçti. Kendi çapımda araştırmalarım hiç eksik olmadı. Hümanist olduğunu iddia eden insanlar ilgimi çekse de onları da gözlemlediğim zaman bir takım insani ve dünyevi menfaati olan insanları sevdiklerini gözlemledim.

Filantrop yani insan sever olmak bile sahteleşmiş. Neden çıkarsız sevemez haldeyiz? Neden dünyevi hazlara bu kadar çok önem veriyoruz? Neden insanları olduğu gibi kabullenip, kişiyi kendi öz haliyle sevmeyi beceremiyoruz? Neden insanları oldukları halleriyle sevmeyi öğrenemedik? Neden hala beğenmediğimiz toplumu düzeltmek için, kendi nefsimizi dahi terk edemiyoruz? Ne sevmeyi biliyoruz ne terk etmeyi…

Elbette bu soruların cevapları kendimce bende mevcut. Hatta konuştuğum birçok insan da benimle aynı fikirdeler.

Kime dokunsak bin ah duyuyoruz insani ilişkilerin tamamıyla ilgili. Bundan yirmi yıl önce, en azından bu coğrafyada bizler daha natürel yaşıyorduk. İçimiz bu kadar öfke, hırs ve hınç ile dolu değildi. Kimsenin, içinde yaşadığımız bugün gibi, kendini maskelediği yoktu. Olsa dahi bu kadar küstahlık edilmiyordu. Herkes olduğu haliyle kabul görüyordu.

Çoğumuzun kahrederek yaşadığı son yıllarda, fazla özenti içinde yaş alıyoruz. Çoğumuz kendimizi, başkalarında arıyoruz ve onlara benzemek isterken kaybettik.

Genelde sosyolojik konuları ve kadın erkek ilişkilerini irdelediğim için, belki biraz fazlaca üstüne düşüyorum. Bunun sebebi yargılamak değil aslında, hepimizin şikayetçi olduğu konuları sorgulamak. Sadece, eleştiriyoruz. Sürekli kızıyoruz.

Yeni gelen nesil için, hayli endişeliyiz. Onları biz yetiştiriyorsak, önce kendimizi düzeltmek zorundayız. Ektiğimize bakmadan, biçtiğimizi beğenmiyoruz!

Kişisel olarak kendimizi sorgulamayı es geçiyoruz nedense. Doğallığımız kayboldu. Çevreme baktığım zaman hiç birbirine benzemeyen ancak tek tip, benzer modelde insanlar görüyorum. Aynı şekilde saç kestiren kadınlar, farklı ve marjinal olayım derken fıtraten değişen erkekler, aileden uzak çocuklar.  Kalabalık içinde yaşayan yalnız ve kimseyi hayatında barındırmak istemeyen bir insan modeli gibiyiz çoğumuz. İnsan sosyal bir canlıyken günümüz insanı asosyal. Geçimsiz. Sevgisiz. İlgisiz. Umutsuz. Hayalsiz ve en önemlisi de güvensiz yaşıyor.

Güzellik kavramı ya estetik doktoruna çok gitmekle ilişkili, ya da çok parayla… İçsel güzelliğin kimse için neredeyse artık hiç önemi kalmadı!

Kimse kimseyi beğenmezken, herkes o kadar çok şey olduğunu düşünüyor ki, genelimiz bilge kişiliğiz ve bu konuda fazlaca ısrarlıyız.

Bizler sokakta koşup oynayan, ekmeğin üstüne yağ sürüp yiyen, marka nedir bilmeyen, burnumuz akınca kolumuza silen çocuklardık. Ne ara kusursuz olduk, ne ara mükemmelleştik, ne ara mükemmeliyetçiliği öğreniverdik?

 Ya bırakalım da birileri bizi eksiklerimizle sevip kabullensin. Zengin bir adam “beni param için mi seviyorlar” endişesi yüzünden yalnızlaşmasın. Bırakın da en bakımsız halimizle sevsin biz kadınları çevremizdeki insanlar.

Kimse kimseyi o kişi olduğu için sevemediğinden mütevellit, 65 yaşında bir erkekle 25 yaşındaki bir kadın evleniyor. Olacak iş mi bu tarz sahte ve çıkara dayalı ilişkiler?

Elimizde ne varsa, hızla tüketir olduk. Tek derdimiz dünyevi hazlar. Sanki ölüm yokmuş gibi yaşamak istiyoruz hayatı.

Bugün bin emek verip aldığınız her şey, bir gün gelecek hiçbir işinize yaramayacak ki. Nedir bu hırs! Daha ölümsüzlük bulunamadı, hatırlatmakta fayda var! İnsan biriktirmek, iyi insan olabilmek daha önemli sanki! Dev aynalarını kırıp, boy aynalarına bakmayı denesek mi! Ne dersiniz?

Kafamı karıştıran şey ise, herkes aynı tarz şeylerden şikayetçi, amma velakin aynı hataları kendisi de yapıyor. Bu çifte standarttan kurtulamazsak şikayetler bitip tükenmez, sonu gelmez ki… Bize bilimi öğretmenin yanı sıra, hayat dersleri veren öğretmenlerimiz derlerdi ki, “herkes kendi kapısının önünü temizlese, mahalle, il, hatta tüm ülke tertemiz olur!” Ne kadar doğru bir bakış açısıydı. Fakat bize milenyum çağı bulaştıktan sonra, biz kendi kapımızın önündeki kirliliği bıraktık, başkalarının kirli çamaşırlarını karıştırmayı öğrendik. Keşke o eski güzel insanların, güzel düsturlarını örnek alarak yaşayabilsek yeniden. Gelecek nesile güzellikler taşısak. Ama maalesef unutturuldu, unuttuk!

Üzgünüm! Yalnızca üzgün… Tek yapabildiğim ise, doğru bildiklerimi daha fazla insana ulaştırabilmek adına, bulduğum her yere yazmak. Topluma yararlı kişilerin yazdıklarını okumak. Başka da elimden bir şey gelmiyor.

Endişeliyim. Endişeliyiz, Endişeliler!

 Sonuç: Boşa çırpınış, ardı arkası kesilmez şikayetler ve mutsuzluk.

 Allah sonumuzu hayretsin.

Müzeyyen Eser.