Ne zaman birlik olacağız

            Geçtiğimiz günlerde Cumhurbaşkanı Erdoğan ile bir program yapıldı. Sayın Erdoğan’ın bir sözü ve söylerken gözlerindeki buğu dikkatimi çekti. “Biz ne zaman birlik olacağız” diyordu. Gerçekten ne zaman olacağız? Ülke olarak daha nasıl bir badire atlatmamız gerekiyor acaba diye sürekli soruyorum kendi kendime.

            Aslında soruma cevap bundan neredeyse 30 sene önce verildi. 12 Eylül darbecisi Kenan Evren’le seçimlerden önce röportaj yapan bir gazeteci şöyle bir soru sorar;

            -Sayın Evren. Gördüğüm kadarıyla sol kesimin 1 sağ kesimin ise 2 partiyle temsil edilmesine izin vermişsiniz. Neden sola 1 parti de sağa 2 parti.

            Kenan Evren gazeteciye yaklaşarak der ki;

            -Eğer sağ kesimi bir partide temsil etmelerine izin verirsem, mazALLAH onlar anayasayı bile değiştirirler.

            Aslında meselenin özü çok açık değilmi? Şimdilerde sağ/sol kesim ayrımı yok siyasi çevrelerde. Ancak öyle bir duruma gelmişiz ki, herhangi bir konuda birbirimizden anında ayrışıyoruz. Bir bakıyorsunuz karşımıza İzmir Marşı çıkıyor, bir bakıyorsunuz dine karşı inadına tiyatro diyen bir adam. Bir marşa, siyasi amaç atfetmek acaba nasıl bir aklın ürünü diye merak içerisindeyim. Dine karşı zaten sürekli ayrışma içerisinde olduğumuz ülkemizde, bir sanatçının böylesine hassas bir meseleyi hem de dine uygun icra edilen bir cenaze töreninde karıştırmasının manasını bilen varsa izah etsin bana lütfen.

            Oysa devletimizin başında daha büyük dert olabilecek siyasi, askeri gündemler varken ayrıca adına Covid19 denen meşruluğu tartışılır halde olan global virüsün, ülke ekonomileri ile toplumlara verdiği tahribatı konuşmamız gerekmiyor mu?

Şimdi yeni ayrışma konumuz ise aşılılar ile aşısızlar kavgası. Sürekli medyada aşısızların hastalığın/salgının/pandeminin sebebi olduğununun pompalanması, gazetelerin manşette aşısızlar ölüyor yetişin feryadı figanlarını büyük puntolarla vermeleri, toplumu öfke, korku karışımı ile ötekileştirmeye itmesi, insanların bu gibi hassas konularda diğer insanları suçlayıcı tavırlar sergilemesi hangi anayasal haktan doğuyor bilmek isterim. Elinde medya düdüğü olan iri iri yayınların, hep bir ağızdan ellerine aldıkları küresel megafon ile kulaklarımıza üfledikleri metafor; Aşı olmazsan öleceksin.

            Neyse biz konumuza geri dönelim.

            Birlik olmak için illa ki iri bir devletin bize savaş açmasını beklemek, devenin hendeği sırıkla atlamasından daha zor bir meseledir. Ben Türkiye’ye düşman bir ülke başkanı olsam (Tövbe Estağfurullah. Allah esirgesin), ülkedeki bu ayrışmayı görüp neden silahla mücadele vereyim ki diye düşünürüm. ‘Zaten Allah belalarını vermiş, siyaseten bize karşı bir araya bile gelemez hale gelmişler’ der, daha fazla dezenformasyon nasıl yapabilirim diye düşünürdüm. Aslında durum tam da bu değil mi? Bizdeki bu ayrışma/ötekileştirme devam ettiği müddetçe, korkarım ki savaş dahi açılsa, bir kesimden cepheye gidecek adam bulmakta zorlanacağız. Biz bu ülkede Türkiye ile İran savaşırsa, İran safına geçerim diyen, sözde halk tarafından seçilmiş milletvekili ile yaşamaya mecburuz. Bu beyanını da binlerce kişi paylaşmış hani sosyal medyasında. Asıl ötekileştirilmesi gerekeni zatı başa taç edenler, işte o cepheye gelmeyecek olanlardır.

            Dindarıyla dine mesafelisi ile, kısa etek giyeniyle, baş örtülü olanıyla, içki kullananıyla kullanmayanıyla bir şekilde birlikte yaşamak zorundayız. Kimsenin alanına müdahale etme hakkımız yok. Hele ki devlet müsaade etmişken, bize bir şey söylemek düşmez. Bırakın artık bu tarz ayrıştırmacılığı da yolumuza bakalım. Biz büyük hedeflerin ülkesiyiz. Vatan hainleri, Fetöcü, paralel devletçi, terör yandaşı hatta teröristin kendisi, devlet içinde devleti sömürenlerle ölene kadar da ötekileşeceğiz/ayrışacağız. Ancak mesele vatan olunca tek bir vücut olacağız. Çünkü başka Türkiye yok. Bu devlet çökerse hepimiz altında kalırız.

Okan AŞCI