Kuşak farkı

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

Yeni kuşak ve bizim aramızdaki farklılıkların izahını şöyle yapabiliriz;

Dinlediğiniz şarkıları, hoşlandığınız filmleri, takip ettiğiniz Youtuber ve sanatçıları, kimleri örnek aldığınızı, gelecek ve meslek beklentilerinizi ailevi ve maddi sıkıntılarınızı anlamadığımızı düşünebilirsin.

İş imkânlarının zorluğundan, yapılan haksızlıklardan, siyasetin kirli dilinden bezdin belki. Belki Survivor ya da o ses Türkiye seyretmek sana daha heyecan verici gelebilir. Belki dijital platformlardan özgür filmleri seyretmek daha caziptir, bilmiyorum.

***

1970’li yıllar 1980’ler 1990’lar ve 2000’ler

Ben 1973 doğumluyum, yani X kuşağındanım… O kadar büyük sıkıntılar ve ölümler yaşadı ki bizim kuşak… 1974 Kıbrıs Barış Harekatı’ndan sonra ABD bize Ambargo uyguladı. 1 cente, 1 litre benzine muhtaç kaldık yıllarca. Yetmedi sürekli seçim, hükümet krizi, ekonomik kriz ve en sonunda sağ-sol kavgası ile binlerce insanımız öldü/öldürüldü, birbirine düşman edildi. 1970’lerde terör de azdı ve darbe oldu. 1980’de darbeyle gelen sıkıyönetimde, faşist, yasakçı ve antidemokratik darbe anayasası ile yıllarca açık hava hapishanesinde yaşadık. Birçok kesim işkencelerde, darağaçlarında, karakollarda can verdi.

Sonra derken PKK çıktı ve günümüze kadar 40 binin üzerinde evladımızı, insanımızı katletti. Hala birçok maske kullanarak içimizde dolaşıyor, gençleri zehirliyor, vatanımızın zorda kalması için çok büyük bir kinle çalışıyor.

***

1990 ile 2001 arası ise tam bir felaket.

Seçimler, koalisyonlar, ekonomik krizler, terör, darbe, işsizlik, yolsuzluk, yoksulluk, açlık, garibanlık, deprem, çaresizlik, kaos vardı.

Derdimiz internet değildi, çünkü yoktu.

Derdimiz, iPhone 12 modelinin hangi sitede daha ucuz olduğu değildi.

Çünkü değil cep telefonu, evlere bile sabit telefon bağlatamazdık. İletişim için; şehir içinde 10 günde, şehir dışında 2 ayda giden mektuplarla anlaşırdık.

Derdimiz, metro seferlerindeki gecikme değildi.

Çünkü metro, Marmaray, tüneller, köprüler yoktu; bunlar son 15 yılda yapıldı. Biz, 60 yıllık trenlerle, pencerelere asılarak, biletçiden kaçarak üst üste yolculuk yapardık.

Derdimiz, paylaşımlarımızın çok beğenilmesi değildi. Bizde iletişim bile yoktu.

Mesela, deprem olduğunda Başbakan bile 3 gün deprem bölgesinden haber alamaz, bölgeye devlet ulaşamazdı.

Geçen ekim ayında meydana gelen İzmir depreminde İstanbul’dan çıkan yardım araçları İstanbul-İzmir otoyolu sayesinde felaketten tam 2,5 saat sonra olay yerine ulaşıp onlarca canı kurtardı, hatırlarsın. Orada, 1999 depremindeki gibi aylarca cesetler sokaklarda kalmadı.

Derdimiz, “Black Friday” günü hangi ürünleri çılgınca alacağımız da değildi. Çünkü bizden bir-iki yaş büyük kardeşlerimizin eskileriyle büyürdük.

Bu örnekler o kadar çok ki anlatsam saatler sürer.

***

Benim yaşımdakiler, yani 35 ve üstü olanlar, bizler arafta, yani arada kalmış nesiliz. O kadar zorluk ve yokluk gördük ki evlatlarımız bunu yaşamasın diye canımızı dişimize taktık, çalıştık.

Bu arada devletimiz de boş durmadı. Son 10 yılda öyle işler, hizmetler yaptı ki anlatmaya gerek yok. Görünen köy kılavuz istemez.

O yüzden bu ülkede neler olmuş, ülke nerden nereye gelmiş, bir bak! Hatta ben neler yapabilirim diye düşün!

Çünkü eğer zaman zaman da olsa “fedakâr” olmak gerektiğinde sürekli “kar” eden tarafta olmayı seçersen senin evlatların bu kez kendilerini “feda” etmek zorunda kalacak.

Ben seni anlamak için inan her şeyi yapıyorum Z kuşağı kardeşim.

Sen de, senden önce olan kuşakların neler yaşadığını biraz öğrensen de empati yapsak. Karşılıklı bu ülkeyi ve milletimizi ileriye taşısak hep birlikte, olmaz mı?

Ömer Taşdemir