Zıtlaşmak gerekli mi?

Hiç sıkılmadık, kutuplaşmadan, kamplaşmadan, zıtlaşmadan, inadına ve alabildiğince her konuda farklı olmak zorundaydık.

Hâlbuki ne çok ortak noktamız vardı. Mesela; sağcımızda, solcumuzda aynı türküleri dinlerdik.

Hepimiz aynı diziyi seyreder, aynı filmde ağlardık.

Çok zengin değildik evet ama o kadar gönlü zengindik ki acımızı da, yoksulluğumuzu da, ekmeğimizi de hep paylaşırdık. Sporda bir başarı elde edince -hele ki futbolda- herkes o gün mutlu olur sevincimizi taraftar veya renk gözetmeksizin doya doya kutlardık.

Komşular vardı mesela çocuklarımızı emanet ettiğimiz, dolma yapınca bir tabak ikram ettiğimiz.

Düğünde, bayramda, cenazede hep yan yana olduğumuz.

Biz ne ara düşman olduk, ne ara yitirdik komşuluğumuzu ve birbirimizi?

İdeoloji denen fikir; vatandan, bayraktan, insandan daha mı önemli? Neden bu ağır ve at gözlüğünü çıkarıp atmıyoruz kafamızdan?

Tamam, anlıyorum. Herkesin bir fikri ve sahip çıktığı bir dünya görüşü var, zaten bunu kimse sorgulamıyor ama neden? Neden birbirimizi dinleyemiyoruz. Bu tahammülsüzlük ve farklı olanı yok etme dürtüsü hepimizi esir almış, neden?

Her şeyi ama her şeyi bir kenara bırakalım, sadece kendimize şu soruyu soralım:

Herkes kendi fikrini ve inancını neden karşı tarafa kabul ettirmek istiyor?

Çünkü ben dâhil hepimiz; birbirimizi seviyoruz. İnsanı, dostumuzu, komşumuzu, arkadaşımızı seviyoruz ve bilinçaltımız diyor ki; eğer karşımdaki beni dinlerse benim gibi düşünürse hayatı kolaylaşır, daha mutlu olur, ben de bu sebeple daha mutlu olurum. Çünkü benim inancım, fikrim doğru!

Her insan abartısız bunu ister herkes onun doğrularına uysun, rahat etsin, mutlu olsun…

Peki, gerçekten öyle mi?

Kimin fikri doğru, kimin inancı doğru? Bunu nasıl çözeceğiz?

İşte, bize gerekli olan ve birlikte olmanın birlikte yaşamanın en büyük sırrı; saygı ve adalet.

Kendimiz için ne istiyorsak, neyi hak ettiğimizi düşünüyorsak, aynısını karşımızdaki için de hak görmeli ve istemeliyiz. Ancak o zaman adaleti, saygıyı ve güveni sağlarız.

Bunu bu millet binlerce yıldır yapıyor; yine yapabiliriz. Sadece birbirimiz dinleyelim ve anlamaya çalışalım.

Eğer bu devletin ve milletin sembolü olan bayrağımızın her alanda en yükseklerde dalgalanmasına bile birlikte sevinip, birlikte destek veremiyorsak; düşmanlarımızın ülkemize, değerlerimize ve hatta ekonomimize saldırdıklarında tek yumruk olamıyorsak, hiçbir zaman millet olamamışızdır.

Rabbim bütün milli başarılarımıza birlikte sevinip sahip çıkmayı, bütün düşmanlarımıza da birlikte karşı koyup savaşmayı nasip etsin âmin.

Ömer Taşdemir