Gözlerinin perdelerini arala, kurtulsun ruhun kelepçelerinden…

The Anatolia Post

İnsanın varoluşu ve varoluş nedenleri büyük bir sır. Biz bu büyük sırrın küçük küçük parçalarıyız… Ne çok önemsiyoruz bazen kendimizi ve yaptıklarımızı. Oysa bu devasa düzenin milimetrik boyutlardaki kısımlarıyız. Derdimiz büyük olmak!  Öncelikle bunu kendimizi gözümüzde büyüterek yapıyoruz.

Şimdi kulaklarımda bir sürü insanın “Olur mu canım bu kadar önemsiz miyiz?” diyen sesleri çınlıyor. Hayır! Elbette ki önemliyiz. O kadar ki; Ehemmiyetimizin farkını anlamayacak ve bunu hırslarımıza kurban edecek kadar. Hatta bu önemi abartarak ve yaratılışımızdaki müthiş gizemi unutarak…

Bunu biraz daha açmak gerekirse:

“Biz önemliyiz!” Bu dünyaya gelişimiz, buradaki mevcudiyetimiz, yaşamdaki seçimlerimiz hepsi ama hepsi çok önemli. Peki ya bundan öncesi? Bu kadar kıymetlendirdiğimiz insanın bundan öncesiyle ilgili bir fikri var mı? ‘Hayır’ diyen seslerinizi duyar gibiyim. Gözlerimizi hayata açarken, nasıl bir yaşama doğduğumuzdan, hangi ailede büyüyeceğimizden, hangi şartlarda yaşayacağımıza değin, hiçbirinden haberimiz yoktu. Dünyaya geliş ve gidişimiz hakkında bir seçenek sunulmayan yaşam yolculuğumuzda, tek bir alternatif sunulmuş bize. O da ‘nasıl bir insan olacağımız’. Adaletli, yardımsever, dürüst, kısaca iyi bir insan olabilme şansı yanında; Hak yiyen, vicdansız, hırsız, kibirli, katil olabilme, yani kısaca kötülüğü düstur edinebilme seçeneği…

Doğduğumuz aileye göre temel davranışlarımız açısından bir kişilik geliştiriyoruz elbette. Lakin öyle istisna-i durumlarla da karşılaşıyoruz ki, berbat bir ailenin içinden bir melek, temiz bir ailenin içinden de bir ‘şeytan’ yetişebiliyor.

İşte asıl gerçek budur. İraden serbest bırakılmıştır. Varoluşu ile ilgili hiçbir seçenek sunulmayan insana, irade serbestliği tanınmıştır. Ve Yaradan’ın insanlara tanıdığı en büyük ayrıcalıktır İrade. İşte evrende, o büyük iradenin bir parçası olmak için gösterilecek küçük küçük sınavlardır aldığımız kararlar… 

İzleyeceğin yol seni mutlaka gitmek istediğin yere ulaştıracaktır. Lakin seçenekleri iyi değerlendirmek kaydıyla… Çünkü seni mutlak iradeye teslim eden Yaradan, seçimlerinin sonuçlarından bir gün mutlaka yargılayacaktır.

Bu dünya:  ‘etme bulma’ dünyasıdır. Yaptığımız her hareketin ağzımızdan çıkan her lafın, bize mutlaka bir geri dönüşü vardır. Halk arasında “Büyük konuşmak” diye adlandırılan bu durumla, her birimiz, tüm yaşamı boyunca mutlaka sınanmıştır. Bunun nedeni, yukarıda da belirttiğim gibi, gerçekte küçük olma iradesindendir. Bunu yaparken biz insanlar öyle küçülürüz ki, bu dünyadaki varlığımız sıfırlanır, O büyük gücün karşısında. Ağzımızdan çıkan her sözün bir bedeli vardır ve bu bedel aynı durumla sınanmaktan geçer. Bu ilahi güç size bunun meyvesini sunmadan almaz canınızı. Bu meyve tadılacak ve bedeli ödenecektir. Ancak bu koşullarda hiçlikten varoluşa geçebiliriz…

Var olmak! Bütün derdimiz bu değil mi? Hiçbirimiz, onca sıkıntıya rağmen gönderildiği dünyadan ayrılmak istemiyor. Çünkü bizler varlığımızı o kadar bedensel ve maddesel algılamışız ki, tam zıttında kafamız karışıyor ve yok olmak fiilinde panikliyoruz. Oysa ‘var olmak’ bir beden gerektirmediği gibi, yok olmak için de bir bedene hapsolmak gerekmiyor. Siz varlığınızı maddeleştirdikçe, o maddenin esiri ve girdiğiniz vücudun kölesi olmaya devam ediyorsunuz. Hepsi bu! Oysa vücut ruhun kafesidir. Bu kafeste ancak yeriniz dar gelmeye başlayana kadar kalabilirsiniz. Zamanı gelip ruhun kafesine dar gelmeye başladığı o anda, ya bedenden vazgeçip kanat çırpacaksınız ebedi varlığınıza, ya da bedene mahkûm tüm hayatlar gibi o kafesin içinde sıkışıp öleceksiniz.

Bu dünyadan geldiğimiz kadar saf ayrılabilir miyiz? Bu pek mümkün görünmüyor. Dünyaya yeni gelmiş bir ruh kadar saf ve temiz kalabilmek tabiatımıza aykırı. Lakin irademize bırakılmış seçimlerimizle yaşadığımız hayatı kabul ederek ve varlığın yani bir bütünün parçası olduğun gerçeğini idrak ederek geçirebilirsin tüm yaşamını.  Bu seçim seni hiç ummadığın bir mutluluğa, ebedi varlığın dayanılmaz hazzına götürecektir. Öyleyse gelin, ebedi varoluşun kapılarını zorlamaya gidelim. Tüm insanlık el-ele yürek yüreğe. Olur belki bir gün! Kim bilir?

Saygılarımla,

Sabahat Şahin