Dursun Efendi

Dünyadaki tek amacı çocuklarını haramdan ve tüm kötülüklerden korumak olan. Mahallemizin sakinlerinden birisiydi Dursun Efendi…

Görevi neydi bilmiyorum, bir devlet hastanesinin yemekhanesinde çalışıyordu…

Ekmeğini alın terinden çıkartıyor, akşama evine huzurla geliyordu…

Vakit yetişmiş, oğlan büyümüş, sıra evlendirmeye gelmiş. Düğün hazırlıklarına başlamışlardı…

Öyle ya ilk göz ağrısını evlendirecek, konuya komşuya yemek verecekti. O zamanlar, şimdiki gibi catering firmaları da yok. Evin hanımları komşuların yardımlarıyla pişireceklerdi yemekleri…

Yemekhane sorumlusu yardımı dokunsun diye, yemekhaneden iki tane büyük tencere verdi Dursun Efendiye. Ve dedi ki;

-Al götür bunlarda yapın yemekleri, hatta getirme, sizde kalsın…

Düğün günü geldi, büyük tencereler de yemekler pişti, mahallenin iki tarafı tutuldu, masalar yerleştirildi. Konu komşu doyuruldu…

Dursun Efendinin gönlüne göre bir düğün oldu…

Aradan yıllar geçti, Dursun Efendi 70 yaşına gelmiş, artık sebepsiz diye adlandırdığı ağrıları başlamıştı…

Midesindeki ağrı dayanılmaz olmaya başlayınca, gidip baktırmaya karar verdi…

Yapılan tetkikler sonucunda mide kanseri olduğu ortaya çıktı, lakin çok geç kalınmıştı. Ameliyat ve hatta kemoterapi dahi yapılamıyordu. Aylarca hastanede morfin verilip, acıları dindirilmeye çalışılarak yattı…

Hastanede geçirdikleri bir gün eşine “Hanım şu tencereyi elimden al, çok ağır geliyor, artık taşıyamıyorum” dedi…

Küçük kızı buna bir anlam verememişti, babasının elinde tencere yoktu…

Bir gün doktoru bütün ailesini çağırdı. “Dursun amca artık damardan dahi beslenemiyor, artık hiçbir organı görevini yapmıyor, lakin canını teslim edemiyor” dedi…

Bunun üzerine çocuklar Dursun Efendiyi eve getirmeyi daha uygun buldular, belki evini yatağını istiyordu…

Eve geldiklerinden üç gün sonra gene “şu tencereyi elimden alın” deyince, hanımının aklına düğün zamanı getirdiği tencereler geldi…

Şaşırmış halde, çocuklarına tencerelerin hikayesini anlattı…

Yemekhane sorumlusu vermişti o tencereleri, lakin o tencereler onun da değildi. Kamu malıydı, yani birinin malını, ondan izinsiz, bir başkasına vermek gibiydi…

Çocuklar iki tencere alıp, civardaki ihtiyaç sahiplerine verdiler. İki saat sonra Dursun Efendi canını teslim etti…

Haramdan ve başkalarının hakkını yemekten kaçınan Dursun Efendiye Allah, dünyada hakkını ödetmeden canını almadı…

Hayatınız boyunca güttüğünüz amaç, ölüm anında dahi sizinle olacaktır…

Ne diyordu büyüklerimiz;

Nasıl yaşarsak, öyle öleceğiz… ★

Yıldız SEÇEN