El âlem

Mühimdi işleri, gelemezlerdi, arayamazlardı da, vakitleri yoktu…

Evleri pisti, temizlik önemliydi…

Evlerini temizleyeceklerdi kalplerini kirletirken…

Günlerdir dolaşıyorlardı reklamlarda gördükleri tabakları bulabilmek için…

Öyle ya, misafir gelebilirdi kapılarını kilitlemişken…

Daha fazlası uğruna, oradan oraya koşturup duruyorlar.

Sahibi olmadıkları dünya için, sona doğru koşturuyorlardı sadece…

Derdini sormadıkları, ne yaşadığını bilmedikleri adına,

Toplanıp çayın yanında, dedikodu yapacaklardı bir süre bir kaç kişi…

Nasılda biliyorlardı bu kadar çok şeyi?

Aramıyorlardı, gelmiyorlardı lakin ne yaşadığını ondan daha iyi biliyorlardı…

Mühim olan nasılsın, bir şeye ihtiyacın var mı diye sormak değildi…

“Namazını bırakmış duydun mu? Çok da geziyor, nereye gidiyor ki? Kesin parayı bulmuş, tuzu kuru…….”

“Çok kilo almış, çok zayıflamış, saçları beyazlamış, yüzü kırışmış……..”

Diye bir sürü masal yazacaklar!

Sonra duyacaklar ki hastalığı ilerlemiş;

Ona dahi itiraz edecekler;

“Yok canım dün fotoğrafını gördüm gülümsüyordu…”

Bir yerlerde rastladıklarında, mütevazi gülüşü ile dalga geçer gibi, “iyi gördüm canım seni, iyisin iyi” diyecekler…

Bir hastaya yapılabilecek en adi hakaretin, iyi gördüm seni, iyisin iyi tesellisi olduğunu bilmeyecekler…

Okumayacaklar, dinlemeyecekler, bakmayacaklar, lakin nasıl oluyorsa her şeyi onlar en iyi bilen olacaklar…

Vakti dolup, göç kapıyı çaldığında ardından ağlayacaklar…

İyi ki giderken, ardında bıraktıklarının, ardından akıtılan yalancı yaşlarını…

Ve iyi ki;

Canın sandıklarının, aslında el âlem olduklarını, görmüyor insan…★

Yıldız Seçen