Yirmi senelik nane

Annem çiçekleri çok sever, hatta bahçeye çevirdiği bir balkonu var. İnsanın bakınca yüzünü gülümseten, bin bir türlü renkle bezenen çiçekleri olduğu gibi, nane, maydanoz, biber, reyhan, soğan hatta patates dahi yetiştirir balkon bahçesinde…

Hepsi çok güzel, hepsi annemin emeği, lakin nanenin özelliği başka…

Yirmi sene evvel, gelen bir telefonla acilen Yalova’ya gittik, eniştem vefat etmişti. Gidenin ardından kalanların yapması gereken vazifeleri yapmış, teyzemin gönlündeki ateşe, az da olsa su serpmek için birkaç gün yanında kaldık. Evin bahçesinde çiçekler ve sebzeler vardı. Teyzem anneme “bu nane Mehmet’in abla” deyince, annem bir kök alıp İstanbul’a getirmiş…

Yıllarca bu nane, annemin balkonuna yerleşik yaşadı. Taze olarak salatalarımıza koyduk, kuruttuk, kökünden başkalarına verdik…

Gün geldi, sanki yaşlandı, cılızlaştı, vermez oldu. Başka kimden aldıysa kök yetiştirmek için, tutmadı, olmadı…

Başka bir teyzemin balkonunda naneye rastlayınca annem istemiş. Teyzem de ‘senden almıştım zaten’ diye vermiş.

Anlayacağınız, eniştemin nanesi, annemin balkon bahçesindeki yerini yeniden aldı…

Hani insanoğlu ölümlü diyoruz ya, aslında değil.

Ölen bedendir!

Sizden geriye ne kalmışsa, siz onunla birlikte yaşamaya devam edersiniz.

Kimi kelimelerle, kimi sözlerle, kimi de sıradan gibi görünen bir nane ile…

İnna Lillâhi Ve İnna İleyhi Raciun… ★

Yıldız Seçen